Kończy się maj, kończą się litanijne majówki i kończą się nasze spotkania z Maryją (na ten rok). Moje ulubione, piąte wezwanie z Litanii Loretańskiej to „Przyczyna naszej radości”.
„ Przyczyna” w sensie, że Maryja przyczynia się do tego, aby w naszym życiu była obecna radość i czyni to na wiele sposobów. Zanim jednak do nich przejdziemy pozostańmy przez chwilę przy samym słowie „przyczyna”.
Kiedy w ten sposób myślę o Niej staję u progu wielkiej tajemnicy, milknę w zachwycie, rozpala się we mnie pasja… Pasja bliskości Boga, tęsknota a Nim!
Tytuł „Róża duchowna” to dla mnie atrybut duchowości Miriam z Nazaretu, Jej modlitwy, Jej więzi z Bogiem, Jej otwartości na działanie Ducha!
Wiele par zapisało się w sercach i w pamięci ludzi, bohaterowie historii, powieści, mitów. Jest jednak jedna para, która zachwyca prostotą i niesamowitą mocą miłości. Mam tu na myśli Maryję i Józefa. Ich miłość tak zwykła i niezwykła zarazem ma w sobie coś urzekającego i jednocześnie tajemniczego.
Drugie wezwanie z Litanii Loretańskiej, które przykuwa moją uwagę i porusza mnie głęboko to zawołanie „Matko Dziewicza”. Przez to niezwykłe, Boże, cudowne połączenie dwóch rzeczywistości niemożliwych do połączenia Maryja staje się osobą harmonijnie łączącą w sobie wszelkie przeciwieństwa. My często jesteśmy „albo, albo?” a Ona jest „i-i”, począwszy właśnie od tego, że jesteśmy albo dziewicze, albo matkami, a Ona jest Matką Dziewiczą. To w Niej i kobiety przeżywające swoje macierzyństwo jak i kobiety oddające Bogu swoje dziewictwo mogą się spotkać, zrozumieć, wspierać.
„Idźcie i głoście!” – takie było hasło XIII Diecezjalnego Czuwania Modlitewnego w intencji powołań diecezji łowickiej, które w tym roku odbyło się 6 maja w Kutnie.