W lipcu tego roku minie dokładnie 10 lat od momentu, kiedy chyba po raz pierwszy podjąłem świadomą decyzję, że chcę pójść za Jezusem. Piszę, po raz pierwszy, bo decyzję tę muszę podejmować każdego dnia. Wiem, że brzmi to jak truizm, ale jednak tak często o tym zapominamy… Swoim życiem i wyborami wciąż na nowo, i ufam, że coraz pełniej, mówię Bogu „tak”. Moment, o którym wspomniałem, w rzeczywistości był rozciągnięty w czasie na dwa tygodnie. 14 dni obozu rekolekcyjnego w Mikaszówce nad jeziorem Płaskim w 2010 roku było dla mnie okresem, w którym po pierwsze – dowiedziałem się, że Bóg mówi do mnie poprzez Pismo Święte, a po drugie – zapragnąłem każdego dnia sięgać po Biblię i słuchać tego, co Pan chce mi powiedzieć. Dobrze pamiętam towarzyszące mi wtedy uczucie podjętej decyzji – po powrocie do domu będę się modlił z Pismem Świętym. Codziennie. Jak się bardzo szybko okazało największy problem miałem z „codziennie”. Były okresy, w których trzymałem się mojego postanowienia, ale również takie, w których nie sięgałem do Biblii przez miesiąc lub dłużej. Tak czy inaczej pamiętam, że Słowo Boże, zarówno to zapisane w Biblii jak i przekazywane przez ludzi, już wtedy miało dla mnie bardzo duże znaczenie. Tak też jest do dzisiaj. Na początku, gdy zaczynałem wsłuchiwać się w głos Pana Boga postrzegałem go przede wszystkim zadaniowo. Chciałem usłyszeć, co i jak mam robić oraz czego się wystrzegać. Słowo Boże było wtedy dla mnie raczej jasne. Oczywiście były fragmenty Biblii czy proroctwa przekazywane mi w czasie modlitw wstawienniczych, których totalnie nie rozumiałem, ale poza tym miałem do przepracowania i przemiany tak wiele bardzo podstawowych spraw i zachowań, że z łatwością odczytywałem to, czego Pan Bóg ode mnie oczekuje. Obecnie, gdy słucham Słowa Bożego i żyję z Bogiem już dłuższy czas, widzę jak wiele wolności On mi daje. Bardzo często zauważam, że wybór dokonuje się między jednym a drugim dobrem. Ponadto, kiedy próbuję dowiedzieć się od Pana co mam robić w danej sytuacji, często to On zadaje mi pytanie: Maciek, a czego ty byś chciał? Czego ty tak naprawdę pragniesz?
Nakreśliłem ten dość długi wstęp, by przytoczyć pewną ważną dla mnie sytuację, która znacząco wpłynęła na moje obecne życie. Był początek 2018 roku i zastanawiałem się nad wyjazdem na piłkarskie Mistrzostwa Świata w Rosji oraz na Światowe Dni Młodzieży w Panamie. Uwielbiam podróże i wyjazd na oba te wydarzenia był w moich planach już dużo wcześniej, ale nic w tym kierunku nie robiłem. Zastanawiałem się czy Pan Bóg chce żebym tam jechał. Mistrzostwa Świata mogły kolidować z corocznymi rekolekcjami w Mikaszówce, o których już wspominałem, i na które jeżdżę co roku. Światowe Dni Młodzieży natomiast, to przede wszystkim bardzo duży koszt oraz niedogodny termin (styczeń to był czas sesji na moich ówczesnych studiach). Pewnego razu, będąc na spotkaniu wspólnoty „Głos Pana” w Skierniewicach, przyszedł mi do głowy pomysł, by poprosić o modlitwę wstawienniczą. Może Pan Bóg da mi jakieś światło w tej sprawie – pomyślałem. Podszedłem do jednego z zespołów posługujących tamtego dnia i powiedziałem krótko – mam do podjęcia pewną decyzję i nie wiem co robić, proszę o modlitwę. Tylko tyle. Po chwili jedna z modlących się nade mną kobiet powiedziała – ja mam jedynie taki obraz, że masz wyjść do świata… Wow! Co za konkret! To było tak mocne… W tamtym momencie nie potrzebowałem niczego więcej. Wiedziałem, że teraz cała reszta zależy ode mnie. Mimo, że wciąż miałem całkowitą wolność i mogłem nie jechać ani na Mundial ani do Panamy, to wiedziałem, że jeśli się zdecyduję, Pan Bóg będzie mnie w tym wspierał. Byłem pewny, że znajdą się pieniądze, bilety, uda się dograć terminy i wszystkie formalności. Przede wszystkim byłem jednak pewny, że Pan Bóg tego dla mnie chce. On, który jest Miłością, On który kocha mnie najbardziej na świecie i pragnie mojego szczęścia, chce bym miał piękne i dobre życie. Chce spełniać moje marzenia, nawet jeśli są proste i przyziemne. Jednak to, w jak dosadny sposób Bóg dał mi do zrozumienia, że chce żebym tam jechał, kazało mi patrzeć na tę sytuację szerzej. Zwłaszcza wyjazd na ŚDM do Panamy postrzegałem jako coś więcej niż jedynie prezent od Pana Boga w postaci spełnionego marzenia. Zastanawiałem się, co takiego tam się wydarzy? Co Pan mi przygotował…?
Pozwolę sobie ominąć wątek Mundialu, bo cała historia z nim związana zasługuje na oddzielny, obszerny tekst. Napiszę tylko, że cały wyjazd do Rosji wyszedł perfekcyjnie pomimo kilku trudnych momentów.
A co z tą Panamą? Moją największą obawą przed wyjazdem były pieniądze. Uzbierałem
jednak 8 tysięcy złotych w niecały rok i mam poczucie, że Pan Bóg maczał w tym
palce (o ile można tak o Nim powiedzieć?). Po pierwsze udało mi się znaleźć
dość dobrze płatną pracę. Po drugie dostałem kilkaset złotych niespodziewanego
zwrotu podatku, o którym totalnie nie pamiętałem. Po trzecie mój brat, który co
jakiś czas obstawia mecze piłkarskie za drobne pieniądze, wygrał swój
największy kupon w życiu i oddał mi część wygranej. Tak po prostu, na wyjazd.
Po czwarte jedna z osób odpowiedzialnych za wspominane już rekolekcje w
Mikaszówce uznała, że w tamtym roku nie musiałem opłacać mojego pobytu.
Ostatecznie część kwoty dołożyli mi też rodzicie i tak naprawdę stosunkowo
niewielkim wysiłkiem zdobyłem całą potrzebną sumę. W fazie przygotowań do ŚDM
ważnym dla mnie momentem było też dość niespodziewane dopisanie się do listy na
wyjazd mojego przyjaciela od czasów liceum – Tomka, z którym przeżyliśmy
niejedną przygodę. Wkrótce czekała nas kolejna…
O samych
Światowych Dniach Młodzieży można by opowiadać bardzo długo. Było to
niezapomniane doświadczenie wspólnoty, jedności Kościoła i siły drzemiącej w
młodych ludziach. Czas nawiązywania znajomości i przyjaźni, które trwają do
dziś i wciąż się zacieśniają. Czas wspólnej modlitwy i zabawy. Czas szalonych
tańców pod gołym niebem w upalne i długie wieczory przy akompaniamencie muzyki
na żywo. Tańców w towarzystwie cieszących się swoją obecnością młodych ludzi z
całego świata. Ludzi, którzy stają Ci się niezwykle bliscy, nawet jeśli jest to
pierwszy dzień waszej znajomości. Co wieczór to samo – najpierw kilka godzin
wspólnych tańców, śpiewów i zabawy, a potem wspólne oddanie chwały Panu Bogu i
zakończenie dnia modlitwą. Po wszystkim spacer powrotny do domów w towarzystwie
cudownych, goszczących nas rodzin. Światowe Dni Młodzieży w Panamie kojarzyć mi
się będę również z przepięknymi krajobrazami i klimatem tego niewielkiego
kraju. Z ręką na sercu mogę powiedzieć, że spędzone tam 2,5 tygodnia było
jednym z najcudowniejszych momentów mojego życia. Po powrocie z Panamy uznałem,
że chyba ten wyjazd był jednak po prostu prezentem od Pana. Spędziłem piękny
czas, przemyślałem i uświadomiłem sobie pewne sprawy, ale nie widziałem, żeby
wyjazd ten wniósł w moje życie tak wiele jak się spodziewałem.
Z czasem dostrzegłem jednak znacznie więcej. Nieocenionym owocem tego wyjazdu są zawiązane przyjaźnie. Ludzie, którzy mnie inspirują, umacniają i towarzyszą mi. Razem z nimi udaje nam się tworzyć atmosferę rodem ze Światowych Dni Młodzieży wszędzie gdzie jesteśmy – wspólne tańce, zabawa i modlitwa. To między innymi oni zainspirowali mnie i wspominanego już Tomka do zawiązania wspólnoty młodzieżowej przy jednej z parafii w Skierniewicach. Na ten moment dopiero przygotowujemy się do oficjalnego zawiązania naszej grupy, lecz wszystko jest na najlepszej drodze, by cel ten zrealizować.
Po drugie odwiedziny Panamy utwierdziły mnie w przekonaniu, że kocham
podróże i chce z nimi związać moją przyszłość. Niby nic wielkiego. Wspominałem
przecież, że uwielbiam podróżować. To prawda, jednak bezpośrednio przed
wyjazdem na ŚDM przechodziłem kryzys. Nie układało mi się na moich studiach
(kierunek Geografia Globalizacji) i myślałem nawet czy z nich nie zrezygnować,
mimo że byłem już na magisterce. Dodatkowo marzenie o założeniu rodziny było
dla mnie dużo bardziej ekscytujące niż zwiedzanie świata, a podróże
postrzegałem jako znaczne utrudnienie w spełnieniu tego marzenia. Do tego
wszystkiego była szara, zimna jesień, która pogłębiała niechęć do
jakiegokolwiek działania… Wyjazd do Panamy na nowo rozpalił we mnie ciekawość
świata, chęć poznawania kultur, kontynentów, przyrody… Podjąłem decyzję, że
zostanę nauczycielem geografii (a przynajmniej spróbuję) i obecnie przygotowuje
się do tego na podyplomowych studiach pedagogicznych. Z czasem dojrzałem też do
decyzji o założeniu bloga (wkrótce ujrzy on światło dzienne) na którym będę
opisywał swoje podróże oraz opowiadał jak bardzo Bóg się o mnie troszczy.
Wszystkie
te ekscytujące dzieła, w których już uczestniczę lub dopiero będę uczestniczył
są w znacznym stopniu skutkiem słów, które Pan Bóg wypowiedział do mnie w
czasie jednej z modlitw wstawienniczych. „Wyjdź do świata” – to słowo wzywa
mnie wciąż i wciąż. Dziś mocno wierzę w to, że nie tyczyło się ono jedynie
podejmowanej wtedy decyzji o wyjeździe na Mundial i Światowe Dni Młodzieży. Ma
ono dla mnie dużo głębsze znaczenie… (Maciek, lat 26)
Od najmłodszych lat
uwielbiałam sport. Całe dnie biegałam po podwórku grając najczęściej piłkę
nożną. Następnie narodziła się pasja do koszykówki. Granie w tę grę dawało mi
wiele radości. W szkole podstawowej jeden z trenerów powiedział mi, że mam do
tego talent. Rzeczywiście, piłka jakoś łatwo mi „wchodziła”. Był taki czas, że
wiązałam
z koszykówką całe swoje przyszłe życie. Było to coś, co lubiłam robić.
W między czasie całe moje podwórko poszło na zbiórkę harcerską. Nie bardzo chciałam, ale poszłam z nimi. Pamiętam, że zgubiliśmy się w lesie – i to mi się bardzo spodobało, że… zostałam! Na dłużej jako jedyna z „podwórkowej paczki”. Bardzo lubiłam tam chodzić, potem prowadzić zastęp czy drużynę, spędzać czas ze znajomymi i przeżywać różne przygody, które nas wszystkich spajały.
W
pewnym momencie poszłam do szkoły średniej, gdzie na pierwszej lekcji religii,
która jest lekcją organizacyjną, jak ja to mówię, przeżyłam swoje „osobiste
Zesłanie Ducha Świętego”. Lekcja organizacyjna ma to do siebie, że nie dzieje
się na niej nic szczególnego, nic, co mogłoby kogokolwiek zaskoczyć. Jednak
„Duch wieje, jak chce i kiedy chce”, i pamiętam, że na tamtej lekcji w jednej
chwili, wiedziałam, że chciałabym uczyć religii – nie wiedząc, że istnieją
studia teologiczne. Dopiero po lekcji poszłam do Pani katechetki zapytać, co
trzeba zrobić, żeby to robić. Wtedy dowiedziałam się o istnieniu takich
studiów. Szłam przez szkołę średnią już z takim pragnieniem. Chociaż to wszystko
nie było tak proste, jak się wydaje, bo „nic się kupy nie trzymało”. Przez
okres szkoły byłam osobą nieśmiałą, która jak ognia unikała wystąpień
publicznych… a tu nagle mam takie pragnienie w sercu.
Wierzę jednak, że w tym wszystkim
był i jest „palec Boży” i nie bez powodu w 1 Liście św. Pawła do Koryntian
możemy przeczytać: „Wystarczy ci mojej łaski. Moc bowiem w słabości się
doskonali.” Bóg uświadomił mi, że jak do czegoś mnie zaprasza, to on zadba o
resztę, tylko muszę polegać na Nim, a nie na swoich siłach.
Ważnym momentem było też dla mnie
uczestniczenie w Kursie Filipa/Nowe Życie, najpierw zastanawiałam się, co ja
tam w ogóle robię i chciałam zwiać, ale potem zostałam do końca i nie żałuję.
Przeżyłam tam bardzo ważny dla mnie moment w swoim życiu – moment przebaczenia
wszystkim, którzy przeciw mi zawinili, a miałam co przebaczać, szczególnie
najbliższym, ale i innym osobom. Wierzę, że było to możliwe jedynie dzięki
temu, że Pan Jezus na krzyżu wybaczył łotrowi, i tylko w Jego Imię jestem w
stanie wybaczyć i wybaczać innym.
Następnie na spotkaniu modlitewnym poczułam wezwanie do ewangelizacji, a kto miał takie poczucie w sercu miał wyjść na przód i za te osoby się modlili inni. Od tej pory zaczęły dziać się niesamowite rzeczy w temacie ewangelizacji – zaczęłam pisać artykuły, zdarzało się udzielanie wywiadów. Aktualnie prowadzę bloga, fanpage na facebooku i kanał na YouTube – Harcerka od Pana Boga o charakterze ewangelizacyjnym. Na co dzień uczę religii w szkole. Można, więc powiedzieć, że całe swoje życie ewangelizuję, czy to w klasie, czy to w sieci. Jest to moja wielka pasja.
Pan Bóg też zapewnia o swojej trosce, obecności i prowadzeniu. Kanał na YouTube powstał jako ostatni. 2 lata modliłam się w tej intencji, czy go zakładać, czy to jest wola Boża itd. Na modlitwie powiedziałam Bogu, że jeśli chce tego kanału, to znajdą się pieniądze na profesjonalny sprzęt do nagrywania obrazu i dźwięku. Założyłam zbiórkę na katolikwspiera.pl. Potrzebowałam 3600 zł. Szczerze mówiąc nie sądziłam, że ktokolwiek wesprze tę zbiórkę. Ludzie nie mieli żadnych powodów, w sumie nie wiedzieli, jak mówię i czy warto… Był taki moment zbiórki, że stanęła w miejscu. Poszłam na spotkanie wspólnoty i 2 godziny uwielbialiśmy Boga, skupiając się tylko na Nim. Po 3 dniach od tego uwielbienia zbiórka nabrała tempa, aż do tego stopnia, że jedna osoba wpłaciła mi prawie 1000 zł, a w efekcie ponad 100 % kwoty, której potrzebowałam. Wiedziałam, że jest to Boża interwencja i po raz kolejny doświadczyłam, że słowa „«Starajcie się najpierw o królestwo Boże i Jego sprawiedliwość, a to wszystko będzie wam dodane» (Mt 6, 33)” są prawdziwe, że Pan Bóg chce tego dzieła.
Anna Kasperek – z wykształcenia teolog i pedagog (spec. terapia pedagogiczna, spec. edukacja mobilna w kulturze cyfrowej), z pasji katechetka. Pracuje z dziećmi i młodzieżą. Interesuje się wykorzystywaniem nowych technologii w edukacji. Ewangelizuje w sieci, prowadzi fanpage na facebooku, bloga i kanał na YouTube o nazwie W Bożej Obecności.
W kwietniu 2018 roku na pragnienie o pomaganiu bezdomnym usłyszałem takie zdanie: Czwartek, godz. 19: 30 wspólnota z Poznania robi kanapki i jedzie na dworzec. Tyle wystarczyło, by kolejnego czwartku pojawić się w kaplicy wspólnoty Sant’ Egidio, która działa w ponad 70 krajach, gromadzi mężczyzn i kobiety w każdym wieku, których jednoczą więzi braterstwa, słuchanie Ewangelii i dobrowolne i bezinteresowne zaangażowanie na rzecz ubogich i pokoju.
Oprócz czwartkowych spotkań organizujemy, co roku modlitwy za uchodźców, mszę świętą za zmarłych bezdomnych a punktem kulminacyjnym jest Obiad Bożonarodzeniowy 25 grudnia, bo wtedy ubodzy czują się najbardziej samotni.
Tego, co robię od 2 lat nie nazywam pomaganiem, ale spotkaniem z ubogimi. Posiłek i ciepły napój są tylko pretekstem do rozmowy i budowania relacji. Jednym z kluczowym elementów spotkania, jest poznanie imienia drugiej osoby, bo ono sprawia, że mam do czynienia z kimś, a nie bezosobową materią. Poznanie imienia przywraca godność człowiekowi, to piękne poznać czyjeś imię, a wyobraźmy sobie, że niekiedy oni nie słyszą nawet swojego imienia, bo nikt z nimi nie rozmawia!
Warto też dodać, że nie robię tego wszystkiego sam, to wspólnota, to my, a nie ja, to wspólna modlitwa, aby potem wspólnie wyjść do bezdomnych przyjaciół, bo tak ich właśnie nazywamy. Okazuje się, że poprzez bycie dla nich, wytrwale, co tydzień – bo jesteśmy praktycznie, co tydzień – oni się zmieniają, znów wierzą, że mają dla kogo żyć, ufają i otwierają się, a przy tym zmieniają mnie (nas). Podam przykład: Pierwsze moje spotkanie na dworcu, prawie 2 lata temu, poznaję Mirka, który krótko był na ulicy, bardzo zrozpaczony, nie wiedział jak sobie poradzić. Słucham jego historii, o tym, że jest kucharzem, i że pracował w różnych restauracjach, ale coś poszło nie tak. Pod koniec spotkania na dworcu, modlimy się wspólnie modlitwą Ojcze Nasz i nagle na środek wychodzi Mirek, który aktem desperacji prosi o nocleg i pomoc. Okazuje się, że siostry Miłosierdzia, które czasem przychodzą z nami na dworzec, go przygarnęły na noc. Dla mnie to była niesamowita radość, że udało się mu pomóc, bo z nim rozmawiałem, znałem po części jego historię. To jest właśnie miłość. To jest czysta ewangelia!
To, co mnie fascynuje w czwartkowych
spotkaniach z bezdomnymi to możliwość bycia sobą, bez zbędnego kręcenia i
udawania kogoś, kim nie jestem, choć czasem i tak się zdarza. To ubodzy uczą
nas tej szczerości i prostoty, a także otwartości. Nigdy nie wiesz, co może cię
spotkać w danym tygodniu, sytuacje są przeróżne, problemy, trudności, ciężkie
rozmowy, ale i chwile radosne. To jest zachwycające, że Ci potrzebujący
potrafią się jeszcze uśmiechać i to czasem bardziej niż my. Kiedy pomyślę o
tym, że po spotkaniu, Oni będą martwić się o to, czy będzie im ciepło, czy
ochrona z dworca ich nie wyrzuci, czy będą mogli przejechać całą trasę autobusu
by, choć trochę się ogrzać, ja w tym momencie jestem wdzięczny za to, co mam.
Wiele osób uważa, że sami sobie są winni, powinni się ruszyć do pracy, a nie żywić się z innych osób i w niektórych przypadkach to jest prawda. Jednak w wielu przypadkach, przyszedł kryzys lub ciężka sytuacja w życiu, z którą nie byli w stanie poradzić lub nie było drugiej osoby, by pomogła i towarzyszyła. Przychodzi rezygnacja lub nawet depresja. Długotrwałą bezdomność można nazwać głęboką depresją. Spotkania z nimi uczą wrażliwości na człowieka i jego godność, pomimo wszystko, a tam gdzie mamy do czynienia z człowiekiem potrzeba najwyższej uwagi i zrozumienia.
Bezdomny to skarb, bo to w nim właśnie
przychodzi ubogi Jezus, niemający miejsca w gospodzie i ten sam uciekający do
Egiptu. Także Ten, który mówi: „Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci
moich najmniejszych, Mnieście uczynili.” (Sebastian)
Mam na imię Asia i mam 24 lata. Ostatnie 3 miesiące 2019 roku
spędziłam w jednej z zambijskich wiosek w buszu. Pragnienie misji w Afryce
rodziło się we mnie przez kilka lat i w końcu nadszedł odpowiedni moment, by
zrobić krok w tym kierunku. Od początku Pan Bóg uczył mnie bardzo pokory i na
każdym kroku pokazywał, że mam zrezygnować ze swoich pomysłów i zaufać Jemu.
Wraz z koleżanką Magdą zaczęłyśmy przygotowywać się do misji o charakterze
medycznym, gdyż z zawodu jesteśmy położnymi. I kiedy większość rzeczy było już
dogadane, Pan Bóg zmienił nasze plany. Postawił na naszej drodze Księdza Pawła,
misjonarza z Zambii, który zaproponował nam przyjazd na jego placówkę i
poprowadzenie warsztatów dla tzw. ‘marriage animators’, czyli małżeństw, które
prowadzą kursy przedmałżeńskie w parafii. Choć właśnie kończyłyśmy drugi
kierunek studiów – Nauki o Rodzinie – miałyśmy wiele obaw i dałyśmy sobie czas
na przemyślenie i przemodlenie sprawy. Każdego dnia Pan Bóg w sposób bardzo
konkretny utwierdzał mnie w tym, że powinnam podjąć wyzwanie. Aż w końcu po
kilku dniach pomyślałam „Panie Boże, jeśli taka Twoja wola to ok, będę Twoim
maluczkim narzędziem, ale musisz pamiętać o moich brakach i niedoskonałościach,
bo bez Twojej łaski to wszystko nie ma sensu”.
Na miejscu naszym zadaniem było poprowadzenie 2 – częściowych
warsztatów ze szczególnym poświęceniem uwagi na naukę Naturalnych Metod
Planowania Rodziny, a następnie monitorowanie i współprowadzenie kursów w 4
podstacjach przez 5 tygodni. Oczywiście w międzyczasie miałyśmy mnóstwo
mniejszych codziennych misji. Czasami bywało też tak, że część niedzieli, którą
miałyśmy przeznaczoną na odpoczynek, spędzałyśmy z dzieciakami z parafii, które były
przeszczęśliwe, że chcemy razem z nimi potańczyć i po prostu z nimi pobyć.
Zambijska rzeczywistość od początku mnie urzekła.
Doświadczyłam tam tak niesamowitej życzliwości, że nawet ciężko to ubrać w
słowa. W jednym z pierwszych dni ksiądz przedstawił nas jednej z par animatorów
z parafii. Było to dla mnie niezwykle wzruszające, kiedy usłyszałyśmy, że
czekali na nas i nie mogli się doczekać naszego przyjazdu. To utwierdzało mnie,
że jestem we właściwym miejscu. Podobnie każdy spacer po wiosce polegał na
przywitaniu się z każdą mijaną osobą i odpowiedzeniu na pytanie „How are you?”
albo „Mauka błandżi” a czasami nawet dłuższych rozmowach. Ciężko opisać jak trudno
było mi wyjechać z Zambii, ale jednocześnie miałam w sobie jakiś dziwny spokój
i poczucie, że nie stoję po raz ostatni na zambijskiej ziemi.
Czas spędzony w Zambii był też dla mnie czasem przewartościowania swojego życia. Zrozumiałam, że nie trzeba mieć wiele, by być szczęśliwym. W Zambii spotkałam prawdziwie szczęśliwych ludzi. Choć żyją bardzo skromnie, czasami w domkach z gałązek albo brakuje im pieniędzy na jedzenie, są bardzo radośni, bo mają siebie i potrafią doceniać drobne rzeczy. Po powrocie z Zambii pomyślałam sobie „Jaki ten nasz świat jest bogaty, niczego nam nie brakuje, a jednak czy jesteśmy szczęśliwi? Często zabiegani, zapracowani, by móc kupić nowy telefon czy samochód. Praca, sen, praca. A kiedy czas na relacje, dla najbliższych. Czy my w dążeniu do lepszego świata nie zatraciliśmy siebie?”. Ta refleksja towarzyszy mi do dziś.
Zambia była też dla mnie lekcją pokory. I nie chodzi nawet o różne codzienne sytuacje, które nas tego uczyły, a wynikały zazwyczaj z różnic kulturowych. Ale przede wszystkim zrozumiałam, że my często sami sobie komplikujemy życie, że stwarzamy problemy tam, gdzie ich nie ma, że mamy do siebie pretensje o rzeczy totalnie bez sensu. Uczyłam się też pokory względem Pana Boga. Na misjach normalne jest, że przychodzą momenty kryzysowe, kiedy cała praca i posługa wydaje się bez sensu i człowiek myśli, że nie ma nic, czym mógłby się podzielić z drugą osobą. Na szczęście Pan Bóg wtedy swoimi sposobami potrafił mnie przekonać, że jestem tu dla Niego i mam Mu zaufać. Szczególnie zaskakiwał mnie, kiedy pokazywał mi, że jak współpracuję z Nim, to możemy góry przenosić i np. udawało mi się wytłumaczyć coś, co przekraczało poza moje umiejętności językowe.
Zambia zweryfikowała też troszkę moje spojrzenie na misje. Zawsze wydawało mi się, że to misjonarze czy wolontariusze jeżdżą w świat dawać ludziom Pana Boga, a Zambia okazała się dużą lekcją dla mnie. Choć wiara tam jest jeszcze bardzo krucha i bardzo prosta, jednocześnie jest też spontaniczna i obecna w codzienności. W czasie Eucharystii ludzie głośno śpiewają przy akompaniamencie bębnów, tańczą, chwalą Pana Boga i są w tym wszystkim bardzo naturalni. Na większości sklepów widnieją napisy o charakterze religijnym np. „No Jesus, no life”, a ludzie chodzą w ubraniach wykonanych z cziteng (materiałów afrykańskich) z wizerunkami Świętej Rodziny, Świętych czy nawet papieża albo biskupa. Mam wrażenie, że wraz z postępem cywilizacji, nowoczesnością nasza wiara bardzo traci, staje się sprawą prywatną, a wyrażanie jej publicznie nie jest normą. W Polsce bardzo brakuje mi takiej wiary, której mogłam doświadczyć w Zambii.
Jestem wdzięczna Panu Bogu, że zasiał w moje serce pragnienie misyjne i utwierdził w przekonaniu, że „nie powołuje uzdolnionych, ale uzdalnia powołanych”. Misje w Zambii były dla mnie niezwykłym doświadczeniem, które zmieniło moje spojrzenie na moje życie. Zobaczyłam, że warto słuchać swojego serca, a nie podążać za oczekiwaniami innych. Zrozumiałam też, że nie chce żyć tak jak inni, którzy upatrują szczęście w rzeczach materialnych, ale że największą wartością jest to, co mogę dać od siebie innym.
Mam na imię Justyna i w sierpniu 2019 roku wyjechałam na miesięczne doświadczenie misyjne do Indonezji, a dokładnie do wioski położonej w rejonie górskim- Weluli. Było to niesamowite doświadczenie Boga i drugiego człowieka. Jeszcze przed wyjazdem, gdy dzieliłam się swoim pragnieniem bycia wolontariuszem misyjnym wiedziałam, że będzie to piękny czas. Czas wychodzenia poza swoje granice komfortu, czas dawania siebie drugiemu człowiekowi, ale również czego doświadczyłam najbardziej, czas niezwykłego umocnienia w wierze.
Może na początek jak to wszystko się zaczęło. Do wyjazdu przygotowywaliśmy się pół roku. Nasze spotkania zaczęły się 26 stycznia 2019 i spotykaliśmy się raz w miesiącu do czerwca. Każdy z nas był odpowiedzialny za coś innego. Jedni za spotkania w parafiach, inni za robienie różańców misyjnych, a jeszcze inni za zorganizowanie banerów, koszulek czy ulotek. I tak minęło pół roku. Ostatecznie do Indonezji wyjechało nas 8 osób- 6 osób świeckich, jedna siostra zakonna (misjonarka klaretynka) i ksiądz diecezjalny. Każdy z nas z racji swojego wykształcenia i zdolności miał powierzone inne zadania. Ja z moją koleżanką byłyśmy odpowiedzialne za tzw. sekcję pedagogiczną. Rano chodziłyśmy do szkoły (gimnazjum lub liceum) tam prowadziłyśmy zajęcia na temat higieny i spędzaliśmy czas z młodzieżą na zabawie. Po południu natomiast prowadziłyśmy zajęcia z dziećmi z oratorium, które jest prowadzone przez Siostry. Dwie kolejne dziewczyny odpowiedzialne były za warsztaty muzyczne. One również chodziły do szkoły i wspólnie z uczniami przygotowywali pieśni na wieczorne uwielbienie, które miało miejsce pod koniec naszego pobytu w Weluli. Natomiast jedna dziewczyna prowadziła warsztaty plastyczne, które również odbywały się w szkole, jak i w oratorium.
Tak wyglądał nasz tydzień
od poniedziałku do piątku. Natomiast w sobotę razem z Siostrami odwiedzałyśmy
chorych. W Indonezji jest inaczej niż w Polsce. To Siostry raz w tygodniu
chodzą do chorych i udzielają im Komunii świętej. Sobota była również czasem na
porządki w domu i zrobienie ewentualnego prania.
Niedziela była dniem wolnym, dniem odpoczynku. Rano szliśmy na Mszę świętą do
kościoła parafialnego, bo codziennie Msza święta była w kaplicy u Sióstr. Po
południu natomiast szliśmy np. nad wodospad, czy w góry. Ten czas był nam
bardzo potrzebny, aby naładować akumulatory na kolejny tydzień.
Jak dla mnie było to zdecydowanie za krótko, bo tak naprawdę, gdy dopiero poznało się wspólnotę, jej zwyczaje, ludzi, którzy tam mieszkają, nawiązało się jakieś relacje trzeba było już wyjeżdżać. Co nie zmienia faktu, że był to idealny czas, aby rozbudzić pragnienie do bardziej intensywnej działalności misyjnej i oczywiście do powrotu. Bo przecież każdy z nas na mocy Chrztu świętego jest powołany do tego, by być misjonarzem.
Bardzo dziękuję Panu Bogu za tą łaskę, że mogłam tego wszystkiego doświadczyć, że dzięki temu bardziej poznałam siebie, swoje możliwości ale i ograniczenia. Za to, że mogłam też doświadczyć Jego działania, zobaczyć, że wszystko, co dzieje się w życiu jest Jego wolą. Cały czas tego wolontariatu to były lekcje ufności, które niesamowicie przemieniły moje serce. Dlatego kiedy ktoś mnie pyta, co mi dał ten wolontariat to zawsze odpowiadam, że zmieniłam patrzenie na siebie i na to co mnie otacza. Jestem bardziej wdzięczna za to co mam, czym mnie Pan Bóg każdego dnia obdarowuję. Codziennie staram się ufać w Jego plan na moje życie. Nigdy nie żałowałam tego wyjazdu i zawsze mówię, NIE BÓJ SIĘ ZARYZYKOWAĆ! (Justyna)
TAIZE, było dla mnie cudownym nowym doświadczeniem, nigdy wcześniej nie brałem udziału w takiej „imprezie religijnej”. Usłyszałem o niej pierwszy raz od mojej dziewczyny, która zaproponowała mi uczestnictwo. Zgodziłem się bez większego zastanowienia oraz bez wiedzy, na co się zgadzam. Początkowo po zapoznaniu się z tematyką oraz po zgłębieniu informacji na temat imprezy, na jaką mam się udać pojawiły się we mnie pewne obawy czy ta impreza jest dla mnie. Nigdy w życiu nie podejrzewałem, że zakocham się w Taize. Doświadczenie, jakie wyniosłem z tej imprezy zbliżyło mnie do Boga i do „społeczności religijnej”. Poczułem się członkiem ogromnej rodziny i ogromną radość a także satysfakcję z tego, że do niej należę i mogę być członkiem czegoś większego, czegoś wyjątkowego. Mam w planach dalsze uczestnictwo i chęć nazywania tej „społeczności religijnej” rodziną. Pokochałem Spotkania Taize i chcę dalej w nich uczestniczyć. Z dumą oznajmiam znajomym, że brałem udział w Taize, opowiadam o super osobach, jakie poznałem oraz o nowych znajomych z różnych stron świata i Polski (pokochałam znajomych z Węgier). Decyzja na pojechanie na Taize do Wrocławia była jedną z najlepszych decyzji w 2019 roku. Dzięki Taize jestem jeszcze bliżej Boga (Michał, 23 lata)
ZAPATRZ SIĘ I ZAKOCHAJ SIĘ W TYM ZNA
Czas Europejskiego spotkania Młodych Taize we Wrocławiu, był dla mnie ogromnym darem a jednocześnie zadaniem. Czas, w którym doświadczyłam, co oznacza słowo wspólnota, wspólnota ludzi, dla których bariera językowa nie jest powodem do tego by się nie zjednoczyć wokół wspólnego celu, którym jest Jezus Chrystus, tak bardzo obecny w symbolu krzyża. Otwartość ludzkich serc na słowa Jezusa, otwartość dłoni na potrzeby drugiego brata, bezinteresowność, otwartość siebie nawzajem była dla mnie ogromnym zaskoczeniem w świecie, który cały czas jest pokazywany światem pieniądza, egoizmu i kariery za wszelką cenę, gdzie nie ma miejsca na wartości, na Boga i szacunki dla człowieka. Bardzo urzekła mnie forma modlitwy w duchu Taize, tzn. kanonami. Można nie znać melodii, tekstu a po dwóch powtórzeniach serce i usta już same śpiewają i z tysiącami pielgrzymów chwalą Pana Boga. Modlitwa kanonami pozwoliła mi się wewnętrznie wyciszyć, wejść całkowicie to, co śpiewam i zapatrzeć się w ikonę i krzyż Taize. W tłumie ludzi Pan Bóg z Krzyża mówił do serduszka „zapatrz się i zakochaj się w tym znaku”, co bardzo dało mi do myślenia i powracało na modlitwie, że w tym znaku jest zbawienie. Wspólna modlitwa o pokój na świecie z pewnością będzie wysłuchana, ale myślę i wiem też z rozmów z innymi wiem, że ta modlitwa wlewała pokój w ich serca. „Gdzie dwóch albo trzech gromadzi się w Moje imię, tam jestem pośród nich” (Mt 18,20) – tak bym jednym zdaniem podsumowała czas Taize, czas, w którym Pan Bóg działa przez drugiego człowieka dla drugiego człowieka nie zważając na kolor skóry, język czy narodowość. Jeśli zastanawiałeś się kiedyś jak to jest spać u obcych Ci ludzi (nie tak obcy, bo bracia w wierze), jeść kolację w małym gronie 6 tysięcy ludzi, czy podróżować tramwajem, który jest z „gumy” to jedź na Taize. Do zobaczenia w Turynie!!! (Ania, 27 lat)
WIARA JEST ZE MNĄ OD POCZĄTKU
Kiedy dowiedziałam się, że spotkanie odbędzie się we Wrocławiu, wiedziałam, że tam przybędę. Jednak przed samym wyjazdem miałam wątpliwości. To było moje pierwsze Europejskie spotkanie i nie wiedziałam, czego się spodziewać. Moje obawy były niepotrzebne. Śpiewy, wspólnota i uświadomienie sobie, że wiara jest ze mną od początku okazały się bardzo budujące. “Zawsze w drodze, nigdy niewykorzenieni” hasło, które do mnie trafiło w 100%. Cieszę się, że rozpoczęłam nowy rok z Bogiem i we wspólnocie. Cudowne doświadczenie, które będę długo pamiętać. (Kasia, 20 lat)
