PODEJMIJ DECYZJĘ
Decyzja, nigdy nie daje nam 100% pewności. Co więcej, kiedy szala przesunie się z 50/50 % do 49/51% to już mamy światło w jakim kierunku podążać.
Nie będziemy w stanie podejmować ważnych i wielkich decyzji nco do naszego życia, jeśli najpierw nie nauczymy się wybierać małych rzeczy i spraw w naszej codzienności! Od tego treningu decyzyjności każdego dnia bardzo zalezy nasza sprawnośc ludzka i duchowa w rozeznawaniu i podejmowani coraz bardziej wolnych i odpowiedzialnych decyzji i wyborów.
(więcej…)
Zaryzykuj relację TOWARZYSZENIA
Kolejny krok, do którego zaprasza nas bł. Jakub Alberione to:
PORADŹ SIĘ
Czyli nie bądź sam ze swoimi refleksjami, zmaganiami, wątpliwościami, lękami, modlitwą… Opowiedz to komuś zaufanemu!
Ważne jest, aby na drodze podejmowania decyzji spotkać osobę, z którą można się konfrontować, której można zaufać, zwierzyć się z niepokojów, wątpliwości, pragnień… To może być kapłan, siostra zakonna, osoba świecka czyli ktoś, kto żyje w pełni swoim powołaniem i ma doświadczenie Boga, o którym może zaświadczyć.
Bardzo ważne jest w naszym życiu doświadczenie bycia nie tylko słuchanym, ale wysłuchanym przez kogoś. Dlaczego? Bo TYLKO WYSŁUCHANY SŁUCHA!
Bycie przyjętym, rozpoznanym, kochanym za to KIM się jest, a nie JAKIM się jest rodzi pragnienie słuchania siebie i kształtowania własnego człowieczeństwa na wzór Jezusa Chrystusa!
Wtedy osoba bierze świadomie ODPOWIEDZIALNOŚĆ za własne życie, decyzje, konsekwencje dokonywanych wyborów.
Oczym rozmawiać z osobą, która nam towarzyszy w rozeznaniu powołania i w podejmowaniu decyzji? Ważne jest, aby skonfrontować się w czterech głównych przestrzeniach naszego życia.
Jak patrzę na moją przyszłość, z lękiem czy ufnością? Dlaczego wybieram tę
drogę życia? W jakich wydarzeniach odczytuję Boże znaki mojego powołania?
Na ile poznałem siebie, mocne i słabe strony? Czy jestem wdzięczny? Za co?
Co mnie raduje, a co z trudem akceptuję (lub nie) w moim ciele, zdolnościach,
cechach charakteru, uczuciowości, w moim życiu duchowym?
Kto / co inspiruje mój projekt na życie? Jak staram się odpowiadać
na Boże zaproszenie w codzienności?
Jak jest moja postawa wobec przeszłości, wobec zranień czy krzywd?
Potrafię o tym rozmawiać? Za co jestem wdzięczny Bogu i ludziom?
Jak buduję moje relacje z innymi? Co jest radością a co zmaganiem?
Czy jestem przejrzysty w towarzyszeniu? O czym najtrudniej mi rozmawiać?
Kim jest dla mnie Chrystus? Jak buduję relację z Nim?
Od siedemnastu lat działa powołana przez Episkopat Fundacja Dzieła Nowego Tysiąclecia. Dla swoich podopiecznych co roku organizuje obozy formacyjne. W tym roku taki obóz dla studentów odbył się w Tarnowie. To małe, a jakże piękne miasto Małopolski, na klika dni opanowała młodzież w żółtych koszulkach. Z mieszkańcami dzielili się swoją radością wypływającą z wiary i wartościami jakie daje im przynależność do Fundacji opartej na nauczaniu św. Jana Pawła II.
(więcej…)
Wytrwałość MODLITWY
Po refleksji dotyczącej samego siebie i własnego życia ks. Alberione proponuje młodemu człowiekowi rozpoczęcie dialogu z Bogiem. Zaprasza go:
POMÓDL SIĘ!
Życie przynosi ze sobą wiele ważnych wyborów i decyzji. Jest jednak jedna jeszcze ważniejsza od przyszłości zawodowej czy profesjonalnej. Jest nią wybór DROGI ŻYCIA czyli POWOŁANIA.
Wybór ten jest tak bardzo istotny, bo dotyczy najgłębszej TOŻSAMOŚCI każdego człowieka i jest odpowiedzią na jego największe pragnienia duszy. Zawód można zmienić, przekwalifikować się. Tożsamości powołaniowej nie zmieni się! Można jej zaprzeczyć, zdradzić samego siebie, ale raz nią naznaczeni, pozostajemy tym, kim zdecydowaliśmy. Niemożliwe jest dokonać tego wyboru bez konsultacji z samym Reżyserem naszego życia, w którym każdy z nas gra główną rolę.
Bóg stworzył każdego i każdą z nas na swój obraz i podobieństwo (Rdz 1,27) i tylko w Jego obecności, w dialogu z Nim możemy odkryć kim jesteśmy!
Tak, jak rodzice przekazują nam jakąś część z siebie w materiale genetycznym i biologicznym, a potem poprzez wychowanie w umiejętnościach relacyjno – społecznych, tak Bóg jako Ojciec przekazuje nam duchowe DNA czyli podobieństwo do Niego w przyjmowaniu i dawaniu miłości innym. Odkrycie naszego duchowego DNA, czyli tej szczególnej zdolności miłowania to odkrycie powołania, którym zostaliśmy obdarzeni.
Dla jednych będzie to odnalezienie własnej umiejętności miłowania i stawania się darem w powołaniu do MIŁOŚCI MAŁŻEŃSKIEJ i RODZICIELSKIEJ.
Innych zafascynuje możliwość dzielenia MIŁOŚCI PASTERSKIEJ z Chrystusem Kapłanem.
Wiele osób też zachwyci styl życia, jaki wybrał dla siebie Jezus przychodząc na ziemię i objawiając nam, że Bóg kocha miłością czystą, uboga i posłuszną. Oni wybiorą drogę MIŁOŚCI KONSEKROWANEJ na jednej z wielu możliwości (zakonną, świecką, pustelniczą, dziewiczą).
Innych zachwyci możliwość bycia UCZNIEM JEZUSA w świecie i pozostając w bezżenności będą żyli jako umiłowani synowie czy córki Boga świadcząc o prawdzie Ewangelii poprzez wierność łasce chrztu świętego.
Jak jednak rozpoznać w sobie to duchowe DNA?
Potrzebna jest tu cisza i modlitwa. Zasłuchanie w Słowo Boże, szczególnie w Ewangelię. To przez nią poznajemy Jezusa i możemy Go spotykać. To uczestnictwo w Eucharystii i Adoracji, gdzie przyjmujemy Jezusa do serca i w cichej modlitwie serca budujemy z Nim relację przyjaźni.
Dlatego pierwszym miejscem rozeznawania daru powołania jest właśnie MODLITWA! Podczas niej możemy usłyszeć samego Boga. Możemy też usłyszeć nasze serce i jego głębokie pragnienia.
Bóg mówi do nas na dwa sposoby. Pierwszy to głos serca, wewnętrzy, ukryty głęboko wewnątrz nas. Jest to pewna wrażliwość na piękno Jezusa. Możesz je odkryć czytając Słowo Boże, szczególnie Ewangelię. Co w osobie Jezusa, w Jego słowach, postawach, gestach, cechach porusza Cię i pociąga najbardziej? Jakbyś to nazwał/a? To, co odkrywasz w sobie, to jest Twoje, jedyne i niepowtarzalne podobieństwo do Jezusa! To okrywanie w Nim Twojego piękna… Piękna, które On sam przez Ciebie pragnie dawać światu.
Drugi głos jest bardziej zewnętrzny, jest to pewna wrażliwość serca, które drga, wzrusza się głęboko wobec jakiegoś konkretnego cierpienia, potrzeby, ludzkiej biedy. I tu każda osoba będzie „wybrzmiewać” inaczej. Dla kogoś miłość najbliższych będzie największym celem życia a stworzenie prawdziwego domu najważniejszym marzeniem. Ktoś będzie poruszony chorymi i cierpiącymi, inny młodzieżą zagubioną na drogach życia, inny małymi dziećmi, inny środowiskami akademickimi, a któryś tymi, którzy nigdy o Bogu nie słyszeli. Ta wrażliwość serca podpowiada nam, do kogo Jezus pragnie nas posyłać, abyśmy w tych środowiskach, wobec tych osób głosili Jego Ewangelię miłości. To będzie przyszły mąż czy żona, wspólnota zakonna czy diecezja, określona grupa ludzi czy zawód przeżywany jako życiowa misja.
Oczywiście MODLITWA jest ważna nie tylko w samym wyborze i czasie podejmowania decyzji, lecz ZAWSZE! Dla tych, którzy już żyją podjętym wyborem drogi powołania jest to pierwsze źródło wierności i kreatywności na wybranej drodze życia.
